Het is 10 juli 1995 en de klok heeft net 11:18 als een lange baby van 49 cm en 3420 gram ter wereld komt, die baby ben ik. Lang werd er getwijfeld of ik Sanne, Anna of Nikki moest gaan heten, maar wat mijn moeder uiteindelijk gekozen heeft is geschiedenis. Op deze foto hierboven lig ik in mijn vaders armen een krap halfuur nadat ik ben geboren. Op dit moment waren we uiteraard nog in het ziekenhuis. Mijn vader en moeder hebben maar heel even uit kunnen rusten en kunnen genieten van de eerste momentjes, want familie kwam al snel achter elkaar binnen.
Ik mocht mee naar huis. Hier lig ik samen met mamma op bed. Ik ben geboren tijdens een hittegolf, dus mijn ouders kunnen niet vaak genoeg herhalen dat ze middenin de nacht met mij door de afgekoelde straat moesten lopen, omdat ik het zo heet had dat ik alleen maar wilde huilen en niet kon slapen. Na een paar weken was dit over en het verdere eerste jaar deed ik wat eigenlijk iedere baby doet; huilen, eten en slapen. Toch is dat niet het enige wat wij baby's moeten doorstaan. We gaan namelijk ook steeds van arm tot arm en krijgen vaak de woorden 'wat een schatje, het is een jongetje (als het een meisje is) zeker' en voor de jongetjes uiteraard andersom. Soms hebben ze het goed, maar gek genoeg gokt iedereen vaak fout.
Na een tijdje kwam mijn moeder erachter dat ik bijna volledig doof was en amper tot niet kon horen. Hiervoor ben ik geopereerd tijdens mijn tweede levensjaar, waarna ik volledig kon horen. Mijn ouders werkten beide fulltime. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur en mijn moeder secretaresse, dus ik ging uiteindelijk naar de peuterspeelzaal. Hier ging ik, na eerst dikke tranen te hebben gehuild omdat mamma bij me wegging, met plezier heen, want ik vond het heel erg leuk om met de andere kinderen te spelen en zo leerde ik al snel met andere kinderen omgaan.
Na de peuterspeelzaal volgde na een paar jaar uiteraard de basisschool. Ik heb op drie verschillende basisscholen gezeten, want dat was op dat moment handiger. Ik hield op de basisschool niet zoveel van leren en zat veel liever te spelen of lekker te knutselen met mamma. Ik speelde thuis graag met iedere pop die ze maar in de winkel hadden, maar klom ook graag in bomen en ving met mijn vader vaak kikkervisjes in de sloot of ging paddenstoelen zoeken in het bos. Leraren hebben mijn ouders toevertrouwd dat ik erg slecht kon rekenen en de laatste jaren van de basisschool was het vooruitzicht vaak dat ik praktijkonderwijs als advies zou krijgen. Ik was daar toen nog helemaal niet mee bezig en genoot zoals hierboven op de glijbaan in Julianadorp nog met volle teugen. In groep acht kwam de citotoets en mijn score was hoger dan de verwachtingen: vmbo-t/havo.
Hierboven zit ik een boek te lezen op het stoepje van het sanitairgebouw op een camping in Italië. Ik ging als kind vaak op vakantie in Italië en vond dat altijd heerlijk. Vaak ging ik samen met mijn schepnet, waarmee je eigenlijk visjes uit de sloot hoort te vangen, achter de hagedissen aan en vaak ving ik deze dan ook. Dit was de zomer voordat ik met een tas van tien kilo en angst voor de 'grote' kinderen naar de eerste klas ging. Blijkbaar voelde ik de druk van de middelbare school al op mijn schouders, want ik zit zeer verdiept in mijn boek. Een aantal weken later ging ik dan echt op weg en het eerste jaar was vreselijk. Iedere week rekende ik uit hoeveel weken het zou duren voor ik weer zomervakantie zou krijgen. Mijn cijfers waren echter verre van vreselijk en het tweede jaar kon ik naar twee havo/vwo. Ik leerde een van mijn beste vriendinnen kennen en mijn klasgenoten waren geweldig. Dit zorgde ervoor dat ik school eindelijk leuk begon te vinden.
Ik maakte steeds meer vrienden en ik begon het halen van hoge cijfers te zien als een spel waar ik goed in bleef. We gingen met zijn allen naar de bovenbouw, wat betekende dat we ook naar een andere vestiging moesten. Ik ging hier verder met waar ik gebleven was. Ik bleef meer vrienden maken en steeds meer leuke dingen doen. Het begrip 'selfie' werd ook steeds meer een begrip en ik kon niet uitblijven op deze trend, zoals je hierboven kunt zien. De meeste mensen schamen zich voor hun kinderfoto's, maar ik schaam me toch het meest voor mijn foto's van mijn eerste jaren als puber. Hier was ik niet veel ouder dan een jaar of veertien. Op deze nieuwe vestiging heb ik mijn andere beste vriendin ontmoet en school werd echt mijn tweede thuis. Ik schreef gedichten en ging met vriendinnen uiteten en naar de stad of ik ging lekker niks doen en genieten van series of een goed boek.
En nu zijn we hier. Ondertussen heb ik mijn vwo-diploma gehaald, in zeven jaar. Iedereen kent zwarte bladzijdes in het leven, maar zonder zwart is er geen wit. Zo was school mijn tweede thuis, maar tegelijk ook mijn struikelblok, omdat ik er alles voor overhad om mijn vwo-diploma te halen. Ik spreek nog steeds mijn vrienden van school en heb nog steeds een passie voor schrijven, maar dat is eigenlijk overbodig om te zeggen, want het bestaan van deze blog bewijst hoe diep deze passie gaat. Met mijn diploma op zak en de vakantie die ik bijna achter me laat is het tijd voor een nieuw hoofdstuk: het studeren van Nederlandse cultuur en taal in Amsterdam. Dit zodat ik met een diploma over een aantal jaar van mijn favoriete vakantieland mijn thuisland kan maken, want in Italië wonen is een lang gekoesterde droom. Ouder worden we allemaal, maar hopelijk zal ik, zoals hieronder op de foto wel te zien is, het jonge kind in mij altijd een beetje blijven.
Ik hoop dat jullie met veel plezier mijn artikel hebben gelezen. Ik vond het leuk om weer eens in oude fotoboeken te bladeren. Laat hieronder een leuk berichtje of een tip achter en ik wens jullie nog een fijne avond,
Liefs Nikki x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten