The one with the anxiety

Dat ik niet enkel met kleding bezig ben wil ik aan jullie laten weten doormiddel van een openhartige blogpost. Ik heb altijd een open persoonlijkheid gehad en ik ben van mening dat je het beste doormiddel van je passie je gevoel kwijt kan. Mijn passie is schrijven, voor jullie, mijn lezers, ook al is die groep nog niet zo enorm groot. Dat het leven niet makkelijk is weten we allemaal, want als er geen pijn bestond, was er ook geen vreugde. Iedereen heeft zo zijn slechte en betere tijden en iedereen heeft een verhaal. Vandaag vertel ik jullie mijn verhaal, waarin ik hoop dat ik andere mensen met hetzelfde probleem steun kan geven. Vandaag ga ik jullie iets vertellen over paniekaanvallen. Ik lijd nu namelijk al zo'n vijf jaar aan paniekaanvallen.

 

Een paniekaanval heeft meestal, zeker niet altijd, te maken met irreële angsten. Dingen waar je in principe eigenlijk niet bang voor hoeft te zijn, maar situaties waar je gedachten mee aan de loop gaan. Hierdoor zijn de dingen die eens zo vanzelfsprekend waren, dat niet meer. Dit kan werkelijk alles zijn, van een bezoek aan een restaurant tot een ritje met de trein. Paniekaanvallen komen in verschillende soorten en mate voor. Voor iedereen voelen deze paniekmomenten anders. De één wordt kwaad en denkt dat er iets heel ergs zal gebeuren, bijvoorbeeld het krijgen van een hartaanval en de ander wordt verdrietig en radeloos. Als ik naar mezelf kijk zijn de gedachten zelf  meestal overkomelijk. Het zijn de lichamelijke reacties die erop volgen, die ervoor zorgen dat een paniekaanval zo vreselijk is om te ervaren. De angst om de angst wordt uiteindelijk ook steeds groter.

 

Ik was vijftien jaar oud toen ik voor het eerst een paniekaanval kreeg. Ik was altijd al gevoelig en nooit erg stressbestendig, dus toen de muren op me af leken te komen brak het zweet me uit. Op zo'n moment als dit is het onmogelijk om te beschrijven hoe je je voelt. Je denkt aan duizend dingen tegelijk en je lichaam lijkt niet meer van jezelf te zijn. Er zijn veel lichamelijk reacties die kunnen optreden. Zo krijg ik bijvoorbeeld last van hartkloppingen, hyperventilatie, benauwdheid, pijn in mijn borst en tintelingen in mijn armen en benen. Ook het gevoel dat je moet 'vluchten' is bij mij groot. Ik kan zo hele stukken rennen tijdens een paniekaanval, omdat je adrenaline niveau maximaal is. Na de eerste keer duurde het heel lang voordat ik weer een tweede paniekaanval kreeg. Echter, hoe vaker ik er eentje kreeg, hoe korter de periodes waren tussen de paniekaanvallen. Drie maanden, werden er twee en dit veranderde al snel in weken. Paniekaanvallen staan vaak in verband met stress en emoties. Zo kon ik best twee maanden "gewoon" dingen doen zonder dat ik een paniekaanval kreeg, maar op het moment dat er toetsen moesten worden gemaakt of ik iets ging doen wat volkomen nieuw voor me was ging het mis.

 

Het voordeel van zolang met paniekaanvallen kampen is dat je weet in wat voor situaties je er eentje kunt verwachten en dat je er op een bepaalde manier mee om kunt gaan. Het nadeel is dat het nooit went en dat het soms moeilijk is om begrip te krijgen. Gelukkig heb ik in mijn omgeving veel steun en lieve vrienden, maar er zijn ook mensen geweest die vonden dat ik me niet moest aanstellen en niet begrepen wat er zo eng is aan bijvoorbeeld een trein. Toch is het voor mij makkelijk om het onbegrip te begrijpen. Zo was voor mij met de treinreizen tot voor kort namelijk iets vanzelfsprekends, iets wat ik niet eng vond. Tot er op een bepaald moment iets gebeurde waardoor ik nu niet meer een trein in durf te stappen. Als je iets als vanzelfsprekend ervaart is het heel moeilijk om je te verplaatsen in een situatie waarin deze vanzelfsprekendheid niet meer zo vanzelfsprekend is. 

Het belangrijkste is natuurlijk het besef dat het altijd weer goedkomt en dat je op zo'n moment niks ergs kan overkomen, al is dit op het moment van de paniekaanval zeer moeilijk voor te stellen. Helaas is er in de buitenwereld nog steeds weinig begrip. Ik lach namelijk veel op foto's en kan ook zeker heel erg genieten van leuke dingen. Ik zit niet aan huis gekluisterd en ik heb ook gewoon een leuke groep vrienden. Toch is het wel belangrijk dat mensen zien dat dit een echt probleem is, want het kan iedereen overkomen, zelfs de meest nuchtere mensen. Wat ik vooral met deze blogpost wilde laten zien is dat iedereen zo zijn eigen verhaal heeft, ook al is dit niet altijd iets wat je aan de buitenkant ziet. Ook vind ik het belangrijk dat mensen die dit lezen en het ook hebben zich realiseren dat ze zeker niet de enige zijn. Daarnaast kun je niet altijd begrip uit je omgeving krijgen, dit is niet jouw schuld, maar ook niet die van je omgeving, omdat het moeilijk is om een voorstelling te creëren als je iets als 'normaal' ziet. Mensen die iemand kennen die dit heeft en hier moeilijk begrip voor kunnen krijgen, raad ik aan om zich meer te verdiepen in het onderwerp. Het is voor degene met de paniek uiteindelijk toch het moeilijkst.  

 

Ik hoop dat jullie het interessant vonden dat ik wat meer over mezelf heb verteld. Volgende week zaterdag komt er weer een nieuwe post op mijn blog. Laat hieronder een leuk berichtje of tip achter en ik wens jullie nog een fijne avond,
Liefs Nikki x